نمی دانم دلیلش چیست که این روزها به هر که بر می خورم گویا روی زندگی اش گرد افسردگی پاشیده اند. یک جورایی دل همه آنهایی که می شناسمشان از زند گی گرفته و به قول معروف در حال نالیدن و شکایت کردن هستند. دوست مشاور روانشناسم که می گوید حتی آنها هم از پس حل مشکلاتشان بر نمی آیند و کم کم به آخر خط رسیده اند. فروغ می گوید دوستان روانپزشکش دچار تیک های عصبی شده اند. آدم هایی را می شناسم که قبل تر ها الگوی روحی و روانی ام بوده اند و حالا غصه دار تر از بقیه هستند! خوب احساس بدی دارم و نمی دانم چگونه از این فضای کسالت بار رها شوم. نه کسی هست نه جایی هست و نه راهی که بشود دلی خوش کرد به وجودش. بغضی وقت ها با تمام قوایم تلاش می کنم با همه افکار منفی مقابله کنم اما راه به جایی نمی برم و نهایتش تسلیم می شوم.این زمان های بازندگی بدترین لحظه های زندگی ام هستند. لحظه هایی که روحم اسیر دستان حقایق تلخ می شوند و هیچ مدیتیشن و راه متافیزیکی از بار غمش نمی کاهد.

دلم واقعا یک فضای شاد می خواهد . دیدار با آدم های شاد . رفتن و گشتن در فضا های روح افزا و خندیدن ها یا ز ته دل. راستش را بگویم باورم نمی شود که خیلی وقت است از ته دل نخند یده ام. باورم نمی شود که یک سال می شود کتاب خوب نخوانده ام و فیلم خوب ندیده ام. اصلا آدم وقتی این کار ها را نکند چطور ادعایش می شود که زندگی را تجربه می کند؟!

از همه این تجربه های تلخ هم حرفی نزنم دلم برای دخترم می سوزد که بی آنکه خودش بخواهد وارد دنیای آدم بزرگ هایی شده که خودشان هنوز نمی دانند زندگی را چطور باید پیش ببرند.