زندگی همینطور خودش می گذرد و باز این منم که باید صبرم را بیشتر کنم. دلم باز هم بد جور گرفته از این روزگار که بد رقم خلاف میلم می چرخد. از این روزهایی که خیلی کند و سنگین می گذرند. از آدم هایی که با یک جمله دلم را می شکنند و ...

دلم گرفته.هیجانی ندارم برای رفتن.چند روز قبل خودم را هی مرور می کردم ومی دیدم همه اش این سالها در دویدن بوده ام و هیچ چیز قانع ام نکرد که به خودم بگویم بس است دیگر.اینجا بایست و نفسی تازه کن. در دویدن بوده ام همه این سالها. برای اینکه زودتر ار بقیه برسم .شاید از دید بقیه ( که نمی دانم کی هستند و کجای زندگی من ایستاده اند که اینقدر به خاطرشان به خودم سخت گرفته ام) من واقعا زودتر هم رسیده باشم اما خودم احساس می کنم در این دوید ن ها فرصت نکردم زندگی کنم به آن معنا که دلم می خواسته. به آن شکل که دوست داشتم این ده سال اخیر را لذت ببرم. بار زیادی روی دوش خودم گذاشتم. زیاد تر از توانم از خودم انرژی گرفته ام و اطرافیانم را بد عادت کرده ام که حالا تا کمی جلویشان از سختی می نالم همه شان اخم می کنند و می گویند تو که سختی ندیده ای . تو که ناشکر نبوده ای. شاید من سختی نکشیده ام و به قو ل م ناز پرورده بوده ام تمام عمر. اما من این را خوب می دانم که هر چه که باشد ایده ال من خیلی هم دسترس ناپذیر نبود .می شد که خیلی را حت تر از این حرف ها بهش رسید.

آدم ها وقتی می خواهند به همدیگر دلداری بدهند اولین کاری که می توانند انگار بکنند کوچک کردن مشکلات طرف مقابل است و ضعیف نشان دادن او که بابا تو باید توانت بیشتر از این حرف ها باشد اگر جای ما بودی چه می کردی . من از این جمله ها نفرت دارم. آدم ها اگر نمی توانید مرا آرام کنید خواهش می کنم دست از سرم بر دارید. من که از شما کمکی نخواستم .من فقط دلم می خواهد یک نفر بشیند و فقط حرف هایم را بشنود. کسی که قضاوتم نکند و نگوید خودت خواستی! من دلم از آدم ها گرفته . از دست آدم ها به که پناه باید ببرم.

جایی برای حرف زدن نمانده. نه می شود با کسی درد دل کرد و نه کسی هست که آنقدر سنگ صبور باشد که با حرف های من اخمش در هم نرود. آدم ها فقط ظاهر خندانم را می بینند و به وضعم غبطه می خورند. آنها همین دویدنها و به نظر خودشان رسیدن های مرا دیده اند و شده ام نقل مجلس ها ی خاله زنکانه شان. چه باید کرد؟

اینجا شاید تنها جایی باشد که می آیم و می شوم همان آدمی که خودم می شناسم. همان دخترکی که نیاز دارد کسی دستانش را بگیرد و به کنار ساحل ببرد و ساعت ها به قصه های ساختگی اش گوش کند. من همان دخترکی هستم که با پروانه های باغچه دردل می کرد و دلش به حال مورچه هایی که خانه شان را آب دادن به گل ها، خراب کرده بود می سوخت.آیا توقع من خیلی از آدم ها زیاد است؟