یه ماه دیگه مونده که من دوباره به همون محیط علمی‌ قبلی‌ برگردم.و حقیقتاً مجبورم دوباره شرایطی رو تحمل کنم که با دیدن محیط‌های علمی‌ اینجا ، به نظرم غیر ممکن میاد.برخورد‌های کاملا انسانی‌ اساتید با دانشجو‌ها و دستیار ها، روز‌های اول ورای تصور من بود. محبت و احترامی که اینجا از تک تک افراد بخش دیدم رو هرگز فراموش نمی کنم.وقتی‌ کنارم افرادی می نشستن که هر کدامشون تو دنیا برای خودش کلی‌ مطرح هستند اما با من چنان فروتنانه برخورد می کردند که حتا تصور نمی کردم که بعضی‌ از این آدم‌ها جایزه نوبل گرفته باشن.‌ همین آدما وقتی‌ تو رو ناراحت می دیدن ، باهات احساس همدردی می کردن و تلاش می کردن که آرومت کنند،این آدم‌ها نه ادعا دارند نه تلاش می کنند تو رو کوچک کنند و نه حتا کاری می کنند که لحظه ی احساس کوچکی کنی‌. به کار هم کاری ندارند و در کامل آرامش به تحقیقات خودشون می رسند. یک محیط کاری کاملا متمدن و سالم که اولین شرطش احترام به حقوق دیگریه.

حالا من این محیط رو دارم با همون محیط قبلیم مقایسه می‌کنم که رفتار بالادست من با من مثل یه برده دار با برده خودشه! کاش ما هم یاد می گرفتیم به آدم‌ها در هر سطحی که هستند احترام بگذریم.