وقتی به آن زنی که در چهار چوب آینه پیداست،زل می زنم لحظه ای شک می کنم که این خود اوست. که این همان دخترک کنجکاوی است که تنها لذت زندگیش حرف زدن با پروانه های باغچه بود.خیلی زود بزرگ شد این دخترک!ومن نمی شناسمش گویا.این تصویر، جمع حیات چهار زن است که سالهاست به بودن در کنار هم عادت کرده اند .
یکیشان به شدت آزادی خواه است و تحمل ذره ای حرف زور را ندارد.عصبانیتش در مقابل زور غیر قابل کنترل است و استقلال فردی اش را بی نهایت دوست دارد.
آن یکی ، زنی است که می خواهد مسایل زندگیش را مثل یه معادله چند مجهولی حل کند و وقتی به جوابی نمی رسد.وقی معادلاتش به جواب غیر منطقی می رسندبه طرز غریبی سکوت میکند.یعنی میخواهد نشان دهد که دارد روش حل مساله اش را عوض میکند!
زن دیگر عاشق ادبیات است واز ریاضی متنفر است.زندگی را به شکل یک غزل می بیند و تلاش میکند تمام ابیات غزلش از یک وزن پیروی کنند و وقتی وزن شعرش به هم میخورد گوشه ای کز میکند و اشک می ریزد.
و آخرین زن درون من، زنی است آرام که رسالتش هدایت کردن سه زن دیگراست و هر روز صبح یکی از انها را بیدار می کند! برایم جالب است که چگونه این 4 زن در کنار هم این سالها به خوبی و خوشی زندگی کرده اند بی آنکه حسادتی میانشان شکل بگیرد..
.