خودم را اين روزها مرور مي كنم.عكس ها و فيلم هاي چند سال اخيرم را نگاه مي كنم.به اتفاق هاي مهمي كه در اين چند سال اخير برايم رخ داده، دقيق تر مي شوم .به ياد دوستاني مي افتم كه سالهاست ازشان خبري ندارم و انهايي را به ياد مي آورم، كه با ورودشان به زندگيم دچار تحول هاي اساسي شده ام. نتيجه اين مرور ها اين است كه مي بينم غلظت اتفاق هاي زندگيم در اين دو سه سال اخير خيلي بالا بوده است و بعد به عملكرد خودم در برابر اين اتفاق ها مي انديشم كه كجا ها عجولانه و هيجاني بوده و كجاهايش منطقي و بالغانه.كارنامه زندگيم تا اينجا ،البته به اعتقاد خودم، خيلي هم بد نبوده ولي در يكي دو مورد نياز به تمرين و تلاش بيشتري دارم.اما مدتي است كه اعتقاد و نوع نگرشم به زندگي دچار يك تغيير شده است.احساس مي كنم لازم است چاشني هاي زندگيم رابه اصطلاح عوض كنم.به طور مثال اولويت ارزش هايم را تغيير دهم.به گذشته ام كه نگاه مي كنم مي بينم خيلي جاها ديگران و خواسته هايشان را در اولويت قرار داده ام در حاليكه خودم به شدت در سختي و عذاب بوده ام.ديگراني كه گستره بزرگي را به خود اختصاص مي دادند.خانواده ،دوست ، استاد ، رييس و... يادم مي آيد يك بار در حاليكه خسته از كار روزانه در حال خوردن چاي بودم ، استادم به اتاقم آمد و از من خواست براي گرفتن يك كتاب كه مورد نياز استادم بود ، به كتابخانه دانشكده بروم.در ان حال از استادم زمان خواستم كه بعد از نوشيدن چايي ام به كتابخانه بروم و لي با برخورد تند استادم مواجه شدم كه گفت "من استاد تو هستم اگر در حال خوردن غذا هم بودي نبايد چنين تقاضاي بي جايي از من ميكردي و بايد سريع بلند مي شدي و به دنبال انجام دادن كار من مي رفتي" بعد از ان روز ديگر هرگز پيش نيامد كه دربرابر خواسته استادم مخالفتي كنم و همين مساله فشار عصبي زيادي را بر من وارد مي كرد و مي كند. شايد مشكل من اين است كه نمي توانم به راحتي اعتراض كنم و نه بگويم اما وقتي به اطرافيانم نگاه مي كنم متوجه مي شوم خيلي از ادم هاي دور وبر من دچار همين مشكل هستند.به گمانم اصلا ارامش و حقوق خودمان برايمان اهميتي ندارد و بيشتر به دنبال جذب رضايت ديگرانيم.براي خودم البته مواردي هم پيش آمده كه در برابر خواسته هاي بي جاي ديگران ايستادگي كرده ام و به قولي با شجاعت تمام "نه " گفته ام اما نتيجه نهايي اين بود ه است كه از بسياري مزايا محروم شده ام .
دلم مي خواهد زماني برسد كه خودم باشم و كارهايي كه دوست دارم تنها برايشان تصميم گيري كنم.
اگر این زندگی تنها فرصتی منحصر به خود من برای درک و تجربه لحظه های تکرار نشدنی است، پس این خود من باشد که برای همه این لحظه ها برنامه ریزی کند و نه هیچ کس دیگری حالا می خواهد این فرد رییس من باشد یا استادم و حتی دوست و رفیق من.من دوست دارم لحظه های زندگیم را خودم مدیریت کنم .البته من انقدر ها منعطف خواهم بود که خودخواهی را از این مدیریت تا حدودی حذف کنم!
حالا که گذشته ام را مرور می کنم،متوجه می شوم لحظه های خاصی را هدر داده ام که هرگز برایم تکرار نخواهند شد.لحظه هایی که حتی خوردن یک لیوان چای گرم وتازه دم می توانست نشاطی بی نهایت را جایگزین خستگی و درماندگی یک روز پر از استرس کند.حالا که به گذشته ام نگاه می کنم می بینم چه زمان هایی را هدر داده ام تنها به بهای آنکه می خواستم "خوب" باشم.