سرش را بین دستانش گرفته است. موهای ژولیده اش روی شانه هایش ولو شده اند.کاپشن رنگ و رو پریده ای تنش است .پاهایش را با حالت عصبی ای تکان می دهد و همه اینها یک توصیف بسیار معمولی از ظاهر در هم و بر هم مردی است که دیگران او را آقای " ب " صدا می زنند.آقای "ب" در یک روز معمولی مثل همه ما از خواب بیدار شد.در رختخواب گرم ونرمش یک تکانی به خودش داد و به طرز بی خیال گونه ای پیچشی به اندام خواب آلودش داد و از رختخوابش بیرون پرید.بعد صورتش را با شعف خاصی شست و به خودش در آیینه چشمکی زد.صورتش را اصلاح کرد.صبحانه مفصلی خورد و بعد با آرامش بی نظیری لباس هایی را که می خواست در سر قرارش بپوشد انتخاب کرد.کمی وارسیشان کرد و بعد آماده شد.کیف دستی اش را برداشت و با خوشحالی برگه تقویم رومیزی اش را نگاه کرد:10دی ساعت ده صبح.
و از خانه اش بیرون رفت اخر قرار بود در روز تولدش با لاخره وامی را که تقاضایش را ما ها پیش داده بود دریافت کند.برای خودش نقشه ها کشیده بود .طرح هایی داشت و بالاتر از همه این ها می خواست سر و سامانی به زندگی اش بدهد.
از آن روز سالها می گذرد.مردم شهر آقای "ب" دیگر خبر از آن شاعر خوش پوشی که هر روز صبح با آرامش غریبی به گل ها سلام می کرد ندارند و سالهاست که در 10 دی برایش مجلس بزرگداشتی می گیرند و شعر هایش را از حفظ می خوانند و برای زنده ماندن یادش ده دقیقه سکوت میکنند.آقای "ب " همیشه شعر های شاعر خوش پوش را زمزمه می کند در حالیکه پاهایش را به شدت تکان می دهد و سرش را میان دستانش می گیرد و گه گاهی با لحن حزن آلودی می گوید: کاش هرگز شاعر نبودم!