زندگي

اين داستان را هزار بار خوانده ام...خواندنش اسان است ولي تجربه اش سخت!
اين روزها زمين وزمان دست به دست هم داده اند كه همه نشانه هاي ممكنشان رابه كارگيرند كنند تامن به اين درك برسم كه زندگي تجربه اساني نيست.ديروز وقتي دچار دغدغه هاي معمول فلسفي ام!شده بودم, دوستم گفت: مريم ;تنها سنگي كه تحمل ضربه هاي تيشه را دارد تنديسي زيبا ميشود! وحالا من از ديروز به اين فكر ميكنم كه چه سنگي هستم من؟
پ.ن:زندگي تجربه اساني نيست! اين را خوب فهميده ام.خوبه؟پس اي زمين و زمان دست از سر من برداريد بگذاريد به كارهاي علمي ام برسم به همان پروژه پر دردسرم كه دكتر هر روز سراغ ريزالتش را از من ميگيرد .قبول؟