چند روز پیش به حافظیه رفتم ، یک جورایی دلم می خواست یک فال جانانه از دیوان حافط بگیرم که چشمم افتاد به درویشی که در کنار مزار حافظ نماز می خواند انقدر جذب حال روحانی درویش شدم که تا پایان نمازش ایستادم و تماشایش کردم.وقتی نمازش تمام شد دیوان حافظ در دست به سمتش رفتم و با یک حالت بسیار مودبانه و با احترام فراوان به اش گفتم : میتوانید یک غزل رااز این دیوان برایم بخوانید که ناگهان درویش با چنان لحن تند و بی ادبانه ای به من گفت: برو گمشو بذاز زیارتم رو بکنم.چرا ولم نمی کنید .اعصابم را داغون کردید.ادم های دیوونه!...

من چنان تعجب زده به اش نگاه می کردم که اطرافیانم دلشان به حالم سوخت.لحن بی ادبانه و پرخاشگرانه درویش چنان مرا درهم ریخت که یک لحظه با خودم گفتم کاش هرگز به او چنین یشنهادی نمی کردم.بعد رفتم در یک گوشه از حافظیه نشستم و تمام مدت به درویش نگاه می کردم که داشت دورارامگاه حافظ طواف می کرد.نمیدانم چرا ان درویش با من این برخورد را کرد.شاید پیش خودش فکر کرد که من یک دختر بیکار هستم که از سر تفریح امده ام حافظیه و برای خودم مثل برخی دنبال سوژه میکردم.یا شاید فکر کرده بود که میخواهم مزاحم عبادتش شود ویا شایدسواد نداشت که از روی دیوان بخواند و در نهایت شاید هم اصلن به هیچ کدام اینها فکر نکرده بود و از سر کم حوصلگی می خواست مرا از سر خودش باز کند اما من هر وقت از جلو حافظیه (که در واقع هر روز است) می گذرم به یاد ان درویش بد اخلاق و رفتار بسیار بدش می افتم و پیش خودم می گویم : درویش ها هم فقط درویش های قدیم که ادم ازشان لحظه به لحظه درس های اموزنده میگرفت!