خب! من دارم سعی میکنم خیلی خوشبین باشم.همه آدم ها رو خاکستری ببینم که اگر ازشون رفتار غیر منتظره ای دیدم زیاد تعجب نکنم.در ضمن یه جورایی دارم با خودم تمرین نه گفتن میکنم .یعنی دارم تمرین میکنم در مقابل درخواست هایی که مطابق میلم نیست رو در بایستی نکنم و راحت حس درونی خودم رو بیان کنم به علاوه اینکه دیگه دست از خوندن کتاب های نهیلیستی برداشتم و به دنبال یه سری کتاب میگردم که دنیای خاکستری رو جلو روم بذاره نه یه دنیای سیاه سیاه یا سفید سفید.خلاصه یه طورایی می خوام خودم رو تست کنم ببینم با این روش میشه احساس آ رامشی رو که مدتهاست از خودم دریغ کردم دوباره بدست بیارم و یه تصمیم جدی با خودم گرفتم: دیگه ناله و زاری نکنم چون هیچ اثری که نداره هیچ باعث میشه امواج منفی صد برابر به سمتم روانه بشن ومن در مانده تر از قبل بشم... حالا ببینیم من میتونم چند روز این رویه رو ادامه بدم؟ یعنی میشه میتونم دوام بیارم؟!

پ.ن: فکر کردم بهتره قسمت کامنت دونی رو حذف کنم.دوستان عزیز ناراحت نشید که به وبلاگ هاتون نمیام .باور کنید من وبلاگ خیلی ها رو میخونم از جمله شما شکوفه یاس .اما باور کنید فرصت کامنت گذاشتن ندارم من معمولن وبلاگ ها رو روی کامپیوترم save میکنم و تویه وقت مناسب که کاری ندارم میخونم و بعدشم یادم میره برم براشون کامنت بذارم.همین الان هم استادم داره منو صدا میزنه که برم اتاقش یه قایل program رو بهش تحویل بدم و اما من اقای استاد رو معطل کردم ومیگم: اومدم دکتر دارم برنامه رو تست میکنم! :-)

اگر کسی برام نظر خاصی میخواست بگذاره میتونه به ایمیلم بفرسته: hoora_javdaneh@yahoo.com