می گویندآدمی صبور زاده نمی شود .زندگی است که به او یاد می دهد چگونه در مقابل سختی ها صبوری کند. یادم می آیدانروزها که درجلسات دوره های روانشناسی و خودشناسی شرکت می کردم وقتی می خواستم از خصوصیت های خودم بگویم اول از همه با افتخار می گفتم که "من انسان صبوری هستم" اما الان با گذشت نزدیک به 5 سال ازآن روزها انقدر ها مطمئن نیستم که در کلاس زندگی خیلی صبوری کردن راآموخته باشم.به احتمال زیاد اگر هم این درس را پاس کرده ام با نمره ناپلئونی بوده است.به اعتقاد من صبوربودن آدم ها در ارتباط مستقیم با درجه سختی مصایبی است که در طول زندگی پشت سر می گذارند و همچنین میزان اعتقاد وایمانشان به یک نیروی مافوق بشری... اینها را گفتم که به اینجا برسم : نمی دانم چرا نمی توانم ندیدنت را صبوری کنم(فقط همین!)

پ.ن1: شیپور عزیز ممنونم از کامنتت و همچنین از بابت تبریکت .موفق و موید باشید.